احتیاج به هیچ توضیحی نیست . این نامه از آقای ایثار ابومحبوب عزیز رسیده است و نامه که چه عرض شود بیشتر ارزش یک مقاله را دارد که دوستانه نوشته شده است و هدفش نه تنها دردو دل که اظهار توجه و راهنمایی نیز هست . .از همین رو از خود ایشان اجازه خواستم که بی هیچ تغییری در ایران گرافیتی منتشر شود . شاید نکات آن مورد توجه دوستان قرار بگیرد.

-------------------

بسيار خب! سلام.
فكر مي­‌كنم كار موشهاي خيابان را بيش از هر اظهارنظري كه در گوشه‌ي سايتتان در تالار گفت و گو مي‌نشيند، بايد اظهارنظر مثبتي فرض كنيد به اين نوع از هنر يا بيش از هر بازخوردي بايد آن را از پيكره‌ي كاري فرض كنيد كه بر پيكره‌ي ديوار افتاده است. مگر نه اين كه كارت را در موزه نمي‌گذاري كه قبض نهادينه نشود، حمايت نشود، هدايت نشود، بيهوده و ماندگار نشود. مگر نه اين كه مي‌بري با همه‌ي ارزشش گوشه‌ي خيابان رهايش مي‌كني كه مردمي باشد، عمومي باشد، و حتي اگر لازم شد برخورد با آن سطحي باشد. همان نقاش چهاراه فلسطين را كه آن قدر از او كار خريده‌ام كه در خانه جا براي نصبش ندارم، فرض كن.(خريد از او از روي دلسوزي نبوده، بعضي كارهايش بد جور چشمم را مي‌گيرد) فرض كن بياوريمش ثبتش كنيم، ببريمش در موزه، نجاتش دهيم، حمايتش كنيم، هدايتش كنيم، و بشود يكي مثل «ما»، يكي مثل «همه». آن وقت وجدانمان آسوده خواهد بود كه وجودي منحصر به فرد را از گوشه‌نشيني نجات داديم و با باج دادن زندگي‌اي كمي بهتر، كمي شهرت، كمي پول، او را نهادينه كرديم، خنصايش كرديم، حالا ديگر او يك بمب خنصاست. سهمش را گرفته است و يكي است مثل همه كه براي جشنواره و كوفت و زهرمار و جايزه و رقابت هنري معلق هم مي‌زند. (بماند كه حالا هم بعضي وقتها براي فروش كارهايش مجبور است رو بيندازد. اما هنوز اختيار انحصاري اين را از آن خود نگه داشته كه اگر دلش خواست زير لب فحش بدهد).
اين كارهاي ديواري هم كه ارزش خود را مديون غير نهادينه بودن، آزادانه برخورد كردن با مخاطب، هستند؛ يا مديون اين كه در عين اين كه شايد مي‌توانستند در موزه‌ها و بينال‌ها ارزشمند شوند، ترجيح مي‌دهند در گوشه‌ي خيابان با بي‌ارزش انگاري خود قهري اعتراض‌آميز را با بنيادهاي نهادينه‌ي جامعه ارائه دهند. همچنان ارزش خود را از اين بازمي‌يابند كه كسي از كنارشان رد شود و زيرش را امضا كند، رويش را خط خطي كند و بازسازي‌اش كند آنگونه كه خود مي‌پندارد درست است. تا تو هم دوباره بروي و دوباره روي كار او را امضا كني، همانگونه كه با آوردن عكسش، با ثبتش در اين سايت و با گفتن اين كه او كار ما را به اين شكل درآورده دوباره كار او را به نفع خود قبض مي‌كني، دوباره زير كار حالا مشتركتان را امضا مي‌كني. در اين ميان اگر انتظار داشته باشيم كاري كه يك بار انجام شده بايد ماندگار بماند، نبايد تغيير كند، و اگر بينديشيم زيبايي حيف است كه مصرف شود، حيف است كه هدر رود، حيف است كه همان‌گونه كه هست نماند، چه تفاوتي پيدا كرده‌ايم با نهادينگي‌اي كه شايد به آن اعتراض داريم؟ چه فرقي داريم با ساختار قدرتي كه در هر شكل خود با نوعي اصالت گرايي (حالا گيريم اصالت تاريخ، يا اصالت طبقه- و بگيريم اصالت اين طبقه يا آن طبقه) امور را قبض كرده، يكسان‌سازي مي‌كند، به جاي انساني عمومي‌اش مي‌كند و با ثبت و تكثيرش بي‌ارزشش مي‌كند؟
منظور من حتي اين نيست كه حضور يكديگر را دوستانه تحمل كنيم و بپذيريم كه موش‌هاي خياباني هم مثل ما حق زندگي دارند و عيب ندارد اگر اين كارها را مي‌كند، و ما بايد بزرگوارانه او را تحمل كنيم. منظور من شايد همان جنگ اوست. منظور من اين است كه اگر به دنبال شهيد شدن و شهيد ماندن و معصوم جلوه كردن نباشيم آيا چاره‌اي به جز اين نخواهيم داشت كه صلح خود را به جنگِ جنگ او ببريم. فارغ از اين كه او كيست و چقدر اين منظور را دارد ، مي‌خواهم به زعم خودم پاي كار او را دوباره به نفع خودم امضا كنم و آن را به نفع آنچه در خيال من مي‌گذرد تفسير كنم؛ آيا اين دردناك‌تر نيست كه پيام صلح در مقابل پيام جنگ، ناگزير به انتخاب است كه يا سكوت كند يا به شيوه‌ي هم‌او به مقابله با او برود(مقابله آدم را ياد جنگ نمي‌اندازد؟) مثلاً معنايش را قبض كند و زيرش را امضا كند. آيا دردناك نيست كه انسان عملاً گرفتار معناييست كه آن را نقض مي‌كند. مثلاً به جز نابود كردن (بي معنا كردن) نقاش سر چهارراه فلسطين، با ثبتش به هر طريق(مثلاً در سايت)، با عمومي كردنش، آيا راه ديگري هم وجود دارد كه از وضع اسف‌بارش خارج شود؟ حالا بگو كسي كمكش كند يا بدون كمك ديگران خودش موفق شود به گالري‌ها راه يابد و گوشه‌ي خيابان را ترك كند. آيا رهايي‌اي از اين پارادوكس‌ها هست؟ رهايي‌اي واقعي؟ و آيا چاره‌اي به جز اين هست براي هنر كه بپذيرد به هر روي خودش نيز چون هر سخن ديگري بيهوده و دروغين است.( با اين درصد صداقت بيشتر كه انديشه و علم در عين درغگويي مدعي صداقت محض‌اند ولي هنر به دروغگويي و غيرواقعي بودن خود اذعان دارد). به هر روي...
بگذريم...
(سلام كارن عزيز! اين نوشته نه در تاييد چيزي است و نه در رد چيزي. انگار ديدن صفحه‌هاي تازه مي‌خواست وادارم كند كه من هم ور بزنم و اظهار لحيه كنم. مغزم پر از اين گونه خزعبلات است. اگرچه در وهله‌ي اول براي اين نوشتم كه در پيام‌هاي سايتتان قرارش دهم، اما كم كم طولاني شد و شكلش تغيير پيدا كرد. براي اين كه خواننده‌اي هم داشته باشد فقط براي خودت مي‌فرستم كه بخواني. شايد اين نوشته ناشي از اين باشد كه زماني دغدغه‌ي تئاتر خياباني داشتم و امروز نوستال‍ي‌اش را دارم. راستي پيام كوتاه خودم را نگاه كردم و متوجه‌ي يك اشتباه از جانب خودم شدم. «خسته نباشيد. هرچند كافي نيست. اما خسته نباشيد.» منظورم اين بود كه خسته نباشيد گفتن من كافي نيست. نه كار شما. الآن كه خواندم متوجه شدم كه مي‌شود از آن چنين استنباطي كرد. بنابراين لطفا آن را حذف كن.)

(ايثار)